Dworek Krasickiego w Lidzbarku Warmińskim 🏠
👫 Proponujemy wypoczynek w naszych komfortowych pokojach dla 1 lub 2 osób
🔥 Dostępny jest duży ogród oraz miejsce na ognisko
🏸 Plac zabaw dla dzieci
🎯 Bilard oraz rzutki w obiekcie
🚴♀️ Wypożyczalnia rowerów
👕 Dostępna pralnia
🅿️ Bezpłatny parking
📶 Bezpłatne WiFi
🐩 Akceptujemy pobyt zwierząt
Dworek Krasickiego w Lidzbarku Warmińskim to urokliwy obiekt oferujący pokoje 1 i 2-osobowe. Położony w malowniczym regionie Warmii i Mazur, ten dawny dworek stanowi doskonałe miejsce na spokojny wypoczynek. Goście mogą tu cieszyć się urokliwym otoczeniem, a pokoje zapewniają wygodne warunki zakwaterowania. To idealna baza wypadowa do zwiedzania okolicy i odkrywania uroków tego pięknego regionu.
Noclegi w Lidzbarku Warmińskim
Lidzbark Warmiński opis: Lecbarg w 1240 r. został podbity przez Krzyżaków. W tym roku pojawiła się pierwsza wzmianka o Lidzbarku. Rok później istniał tu już drewniany zamek krzyżacki. Jeszcze w XIV w. wybudowano ratusz, kościół i szpital. Już w 1390r. myślano o budowie wodociągu, który działał do 1904 r. W czerwcu 1440 r. Lidzbark na zjeździe w Elblągu przystąpił do antykrzyżackiego Związku Pruskiego i uznał władzę króla polskiego. W poł. XVII wieku Lidzbark bronił się przed najazdem wojsk szwedzkich. W latach 1703–1709 Lidzbark okupowali Szwedzi. Po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 r. Warmia została wcielona do Królestwa Prus. Biskupi i kapituła stracili swą władzę, kraj podzielono na powiaty, a na zamku usytuowano garnizon pruski. 10 czerwca 1807 r. miała miejsce bitwa pod Lidzbarkiem Warmińskim. Lidzbark Warmiński z racji swojego położenia stał się głównym ośrodkiem dowodzenia Rosjan i Prusaków przeciw Francuzom. W 1816 i 1818 r. rozebrano bramy: Kościelną, Młyńską i Zamkową, gdyż utrudniały komunikację. W 1937r. miała miejsce tzw. "wojna różańcowa" – napad policji na młodzieżowe poczty sztandarowe podczas procesji Bożego Ciała. Po wyzwoleniu przez Armię Czerwoną w 1945 r. miasto było zrujnowane w 80%. W 1945 r. miasto powróciło do Polski. W 1958 roku podjęto decyzję o nieodbudowaniu z ruin Starego i Nowego Miasta, a w następnych dziesięcioleciach na pozostałościach lidzbarskiej Starówki wzniesiono betonowe blokowiska. Wyburzono również wiele cennych zabytkowych budynków, między innymi osiemnastowieczne domy w rejonie Placu Młyńskiego i ulicy Klasztornej i dziewiętnastowieczną pierzeję ulicy Wysokiej Bramy.